آیه شماره 10 از سوره مبارکه عنکبوت
ایمان سست
وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ فَإِذَا أُوذِیَ فِی اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ کَعَذَابِ اللَّهِ وَلَئِنْ جَاءَ نَصْرٌ مِنْ رَبِّکَ لَیَقُولُنَّ إِنَّا کُنَّا مَعَکُمْ أَوَلَیْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فِی صُدُورِ الْعَالَمِینَ
و از مردم کسانی هستند که می‏گویند: «به خدا ایمان آورده‏ایم!» اما هنگامی که در راه خدا شکنجه و آزار می‏بینند، آزار مردم را همچون عذاب الهی می‏شمارند (و از آن سخت وحشت می‏کنند); ولی هنگامی که پیروزی از سوی پروردگارت (برای شما) بیاید، می‏گویند: «ما هم با شما بودیم (و در این پیروزی شریکیم)»!! آیا خداوند به آنچه در سینه‏ های جهانیان است آگاه‏ تر نیست؟!

1- اظهار ایمان برخى از مردم، زبانى است، نه قلبى. «و مِن الناس مَن یقول آمنّا»

2- گاهى ایمان، اذیّت و آزار مردم را بدنبال دارد که باید تحمّل کرد. «آمنّا - اوذى فى اللَّه»

3- مؤمن، مقاوم است. «ولنصبرنّ على ما اذیتمونا»(ابراهیم/12) ولى منافق، ناپایدار است. «فاذا اوذى ... جعل...»

4- ایمان واقعى در هنگام سختى‏ها روشن مى‏شود. «فاذا اوذى فى اللَّه» حضرت على‏(علیه السلام) مى‏فرماید: «فى تقلّب الاحوال علم جواهر الرّجال»(نهج البلاغه/217) در فراز و نشیب‏ها و حالات گوناگون، جوهره‏ ى انسان آشکار مى‏شود.

5- منافق، فرصت ‏طلب است و به هنگام پیروزى خود را مؤمن مى‏داند، و در گرفتن مزایا، اصرار مى‏ورزد. «لیقولنّ انّا کنّا معکم»